Werken in een gebiedsteam

Het is nog vroeg als verpleegkundige Nine voor het huis van patiënt Marcel* staat. Het gaat weer slechter met hem. Zijn ramen zijn beplakt met zilverfolie en zijn tuin ligt vol met grofvuil.

Door een kiertje gluurt Nine naar binnen. Sinds de vorige keer dat ze langs kwam is de rommel weer erger geworden en in het midden van de kamer staan grote bakken met aarde. Nine belt aan en wacht op een reactie. Het is de derde keer die week dat ze langs komt, maar Marcel weigert alle contacten.

*Fictieve naam

Casussen die passen bij je interesses

‘Cliënten met ASS of EPA-problematiek, dat zijn de doelgroepen die ik interessant vind,’ vertelt Nine. Zoals Marcel, die zelf stellig ontkent dat hij lijdt aan schizofrenie. Toen de verplichte hulpverlening na een eerdere opname afliep, stopte hij direct met zijn medicijnen. Met alle gevolgen van dien. Hij kreeg wanen en werd psychotisch. Zijn familie stapte naar de huisarts, die een verwijzing naar het gebiedsteam regelde.

Op huisbezoek

'In het gebiedsteam heb ik veel vrijheid en verantwoordelijkheden die niet standaard in de rol van verpleegkundige vallen. Ik heb een medicatie-spreekuur, maar maak ook signaleringsplannen en voer steunende of structurerende gesprekken. En ik ga op huisbezoek als ik merk dat het toch niet helemaal goed gaat met iemand.’

‘Dat ambulante werken is ontzettend interessant. Iemand in je huis laten is iets heel persoonlijks, zeker als je een probleem hebt. Dat geeft me echt de drive om te helpen. We stellen samen doelen om te werken aan hun herstel. En door de huisbezoeken kunnen we de thuissituatie en het dagelijks leven daar omheen meenemen in het behandelplan.’

Samenwerken met diverse ketenpartners

Als verpleegkundige in een gebiedsteam onderhoud je contact met veel instanties om de cliënt heen. De huisarts, locaties voor beschermd wonen, de gemeente.

‘Bij patiënt Marcel ging ik in gesprek met zijn ouders,’ vertelt Nine. ‘Met de betrokken behandelaren probeerde ik een zorgplan op te stellen. Maar Marcel wilde niks met GGz Centraal te maken hebben. Zonder een verplichting kon ik niet veel voor hem doen. In die tijd verwaarloosde hij zichzelf. Hij valt kilo’s af en spendeert zijn dagen jagend op vliegjes die niet bestaan. De politie plukt hem ’s nachts meerdere keren van de straat en de buurt klaagde over overlast.’

Een machtiging voor verplichte zorg

‘Van al die incidenten bouwde ik een dossier op, zodat we een machtiging voor verplichte zorg konden aanvragen.’ De gemeente keurde de aanvraag goed en Nine regelde een opname. ‘Ik keek of er een bed vrij was in de kliniek, plande een moment met de politie en ambulance. Zo’n verplichte opname is een grote stap. Je haalt iemand uit zijn veilige, persoonlijke omgeving. Maar tegelijk zie je dat het niet goed gaat. Met hem niet, zijn ouders en zijn omgeving.’

Een team dat meekijkt

‘Als verpleegkundige in een gebiedsteam kan ik afstemmen met de medebehandelaar en regiebehandelaar wat ik denk dat nodig is. We komen samen tot passende vervolgstappen.’

‘Soms zijn er ook patiënten waarvan ik wil dat het team meekijkt. Bijvoorbeeld als de symptomen toenemen of ik een vrije dag heb. Die bespreek ik ’s ochtends tijdens de teamvergadering via het digibord. Zo zorgen we dat onze zorg echt passend is bij de situatie van de patiënt.’

Voorkomen van nieuwe opnames

En Marcel? Als je de tijd met 3 maanden verder spoelt is hij weer thuis. Deze keer mét een verlenging van zijn machtiging. Daardoor heeft hij een medicatie-verplichting en moet hij contact met het ambulante team van GGz Centraal onderhouden.

‘Zolang zijn machtiging loopt, zit hij aan me vast,’ grapt Nine. ‘En dat is maar goed ook, want zo voorkomen we dat hij nogmaals moet worden opgenomen. Hij is nu stabiel en je ziet dat het beter met hem gaat. Je kunt weer met hem praten. En hij eet weer elke avond bij zijn ouders. Ik kan zelfs voorzichtig onderwerpen als een dagbesteding aan bod brengen.’

‘Het werk van een verpleegkundige in een gebiedsteam is eigenlijk maar lastig te omvatten,’ lacht Nine. ‘Ik doe zó veel verschillende dingen. Er is zo veel ruimte binnen het team om mijzelf te ontwikkelen. En om verantwoordelijkheid te nemen in de behandelroute van een patiënt. Dat had ik nooit verwacht toen ik hier kwam werken.’