‘Door de extra lessen word ik echt opgeleid tot verpleegkundige in de ggz’

De ouderenzorg zal altijd een plek houden in het hart van Sabine Lips. Maar nu ze haar praktijkopleiding tot verpleegkundige in de ggz bijna heeft afgerond, zou ze niet meer terug willen.

Van de ouderenzorg naar de psychiatrie

Voor ze de opleiding tot verpleegkundige in de ggz startte, werkte Sabine Lips in de ouderenzorg. ‘Een geweldig vak, maar met één groot nadeel: het wassen en aankleden van patiënten is fysiek ontzettend zwaar. Ik vroeg mezelf steeds vaker af of ik dat nog wel 10 jaar zou gaan volhouden. Tegelijk vond ik de psychogeriatrie altijd al het leukste aan mijn werk in de ouderenzorg. Ik houd ervan om connecties met mensen te maken, te praten. Een opleiding volgen in de ggz was dus een logische, volgende stap.’

Een nieuwe manier van zorgen

Tijdens haar 3-jarige praktijkopleiding had Sabine 1 lesdag in de week en werkte ze 4 dagen in de week in een zorgteam. ‘Aan het begin van de opleiding moest ik echt wennen aan de nieuwe manier van zorgen. In de ouderenzorg stond ik altijd aan het bed, ik was de zuster die mensen verzorgde en hielp. Nu moest ik ineens gaan verplegen met de handen op de rug. Want je zorgt in de ggz vooral met je woorden, door gesprekken te voeren, connectie te maken en patiënten te begeleiden.’

Extra lessen in psychopathologie

‘De opleiding richt zich vooral op het vak van verpleegkundige in het ziekenhuis, met basislessen over de psychiatrie. Voor verpleegkundigen in een ziekenhuis ontzettend leerzaam. Maar voor mij en de andere leerling-verpleegkundigen bij GGz Centraal de dagelijkse gang van zaken.’

‘Daarom organiseren de praktijkopleiders van GGz Centraal extra lessen in psychopathologie, de ziekteleer van de psychiatrie. Psychiaters of AIOS vertellen over een ziektebeeld en medicatie. Ontzettend waardevol, want door die extra lessen word je echt als psychiatrisch verpleegkundige opgeleid.’

Verplegen met woorden

Tijdens de 3 jaar van haar opleiding maakte Sabine kennis met alle facetten van de ggz. ‘De opleiders kijken samen met jou naar de werkplekken. Wat past bij je, wat wil je nog leren? Ik wilde eigenlijk starten in de ouderenpsychiatrie. Maar in overleg met de praktijkopleiders, was mijn eerste werkplek juist met een hele andere doelgroep. Zo had ik immers de meeste uitdaging in het werk.’

‘Ik startte mijn opleiding daarom binnen de langdurige psychiatrie, waar vooral chronisch psychiatrische patiënten verbleven. Daar maakte ik echt kennis met verschillende ziektebeelden. Mijn tweede werkplek was vooral gericht op behandeling. En nu, in mijn werk op de High en Intensive Care (HIC), komt alles samen.’

‘De HIC is een acute, gesloten afdeling. Vooraf vond ik dat echt wel spannend, ik kon niet inschatten of het bij me zou passen. Maar juist daarom wilde ik daar mijn laatste stage lopen. De opleiding is immers de perfecte mogelijkheid om te ervaren of het iets voor me is. Je werkt er maar een kortere periode en kunt de werkplek leren kennen. Die kans wilde ik graag pakken.’

Een nieuwe baan op de HIC

Gelukkig bleek het een perfecte match te zijn: na het afronden van haar opleiding blijft Sabine werken als verpleegkundige op de HIC in Hilversum. ‘Ik kan hier nog ontzettend veel leren,’ vertelt Sabine. ‘Er zijn veel richtlijnen, maar tegelijk is het werk zelf niet strak georganiseerd. Je speelt echt in op wat er op dat moment gebeurt. En dat weet je van tevoren nooit. Komen er nieuwe patiënten binnen, hoe is de sfeer? Werk je op de groep, de EBK of de ICU? Het is een hectische en diverse afdeling. Collega’s zeggen weleens: als je op een HIC kunt werken, kun je overal in de ggz werken.’

Mensen vooruit helpen

Op de vraag of ze de ouderenzorg nog weleens mist, antwoordt Sabine instemmend. ‘Ik heb de keuze met mijn verstand gemaakt, niet met mijn hart. Ik kon het lichamelijk gewoon niet aan. Tegelijk ben ik ontzettend blij dat ik de stap heb gemaakt.’

‘In de ouderenzorg begeleidde ik patiënten in de laatste fase van hun leven. Hier is dat juist het tegenovergestelde, op een HIC help je mensen echt vooruit. Een opname op de HIC is voor patiënten vaak het meest kwetsbare punt in hun leven. Gelukkig zie je mensen tijdens de opname weer opknappen. Met hele kleine stapjes help je ze weer vooruit. Om daar deel van uit te mogen maken, op zo’n moment hulp te mogen bieden, dat is ontzettend mooi.’