7 maal

‘Ja!’ roept een patiënte. ’Het klopt weer! Ik weet nu hoe het komt. 7 keer 3 is 21. En ik ben nu 22. 3 periodes met ups en downs.’ Opgelaten telt ze mee op haar vingers. ‘Nu is de structuur te verklaren, dus ik ben weer in balans. Lange tijd voelde mijn hoofd niet van mij, tastte ik in het duister. Maar nu voelt het weer rond!’

Met een grote glimlach op haar gezicht vertelt de patiënte mij de logica van de afgelopen jaren. Hoe ze voorbij zijn gegaan in een mistige wolk. Nu is de tijd aangebroken waarop de mist optrekt en verdwijnt. Ze ziet het leven weer in perspectief, begrijpt waarom dingen gaan zoals ze gaan. Althans, zo verklaart ze dat na een innerlijke discussie.

Voor mij als buitenstaander is het verhaal alles behalve samenhangend. Nu voel ik me degene die in het duister tast. Een schizo-affectieve stoornis, dat is de diagnose. Vaak komt ze warrig op mensen over, met haar enthousiaste theorieën over de wereld en lange verhalen die ze vanuit het niets begint. Ik zie vooral een jong en fris mens met een bijzondere kijk op hoe je het leven leeft.

Rust versus onrust

Zoals de mentale mist bij de patiënte zorgt voor verwarring, zo gaf covid-19 ons dit jaar een uitdaging. De stress en onzekerheid die ermee gepaard ging was verre van prettig. Hier waren we niet op voorbereid. Schakelen naar nieuwe manieren van werken, zoeken naar de mentale balans. De onrust was zeker voelbaar.

Voor de patiënten is dit moeilijk. Voor sommigen zijn de maatregelen maar lastig te begrijpen. Waarom draagt iedereen een mondkapje? Waarom mag ik niet dichtbij jou komen? Het wekt onrust en frustratie op bij de één, angst en verdriet bij de ander. Als die onrust samen gaat met gedachten die alle kanten opvliegen en meerdere stemmen die vertellen wat de echte realiteit is, dan raak je vanzelf de draad kwijt. Voor de patiënte is covid-19 dubbel zo verwarrend.

Elke dag opnieuw neem ik haar temperatuur op om te checken op verhoging. ‘Ben ik weer goedgekeurd, Bertien?’ vraagt ze gekscherend. 36,4 graden, weer een dag zonder aanwijsbare Covid. Gelukkig. Ik herinner haar dat ze 1,5 meter afstand moet bewaren. Maar de patiënte verlangt zo naar het normale contact. Een hand, high-five of een knuffel. Het zit er voorlopig niet in.

Niet alleen degenen in de ggz zijn kwetsbaar

De feestdagen staan voor de deur. Wat een jaar. Voor jou, voor mij, voor ons. Het werken in de kliniek is doorgegaan, elke dag staan we klaar voor de patiënten. Soms angstig, soms onzeker. Maar altijd met mondkapje en inzet.

Het afgelopen jaar heeft ons laten beseffen, dat niet alleen degenen die in de ggz belanden kwetsbaar zijn.  Wij allemaal hebben op onze eigen manier moeten dealen met de maatregelen. Gezin en werk in balans houden, zorgen voor naasten. Rust en onrust door elkaar heen.

Toch heeft covid-19 er ook voor gezorgd dat we creatief zijn gaan denken. Mogelijkheden zoeken hoe je ondanks afstand toch dichtbij blijft. Een extra bemoedigend woord, even een belletje of appje. Voor de patiënt van groot belang. Maar ook voor de directeur, manager, teamleider, psychiater, arts, verpleegkundige en begeleider. Allemaal mens en allemaal op zoek naar een goede uitkomst.