Nergens veilig

'Ze komen bij mijn huis, elke dag. Daar wachten ze mij op. Als ik in mijn auto aan het rijden ben, kom ik steeds dezelfde auto tegen. Ze volgen mij overal. Als ik 's nachts slaap, komen ze bij mij kijken en lachen ze mij uit. Ik kan niet meer slapen, ik mag geen medicijnen meer nemen. Ik moet mijn huis bewaken.'

Ergens besef je het je wel. Dit klopt niet, ik moet hulp zoeken.
Je wordt opgenomen, je bent er klaar mee. Uitgeput, moegestreden.

'Iedere blik, elk knikje of glimlach gaat over mij'

Achterdocht, waanideeën, slaapgebrek en je bedrogen voelen. Het zijn de dingen waar je mee in gevecht bent. Je hebt wekenlang nauwelijks geslapen, bent continu op je hoede of ze achter je aan zitten. Er is niemand die je nog kunt vertrouwen wanneer je bij iedere blik, elk knikje of glimlach denkt dat het over jou gaat. Zelfs je eigen vrienden niet.

Tijdens de opname in de kliniek wordt er gestart met medicatie. Het maakt je gedachten rustiger, je kan weer beter slapen. Stap voor stap kom je tot rust. Alles wat er in de afgelopen periode is gebeurd ben je aan het overdenken. Het is veel. Je schaamt je voor je eigen handelen.

Hoe kan het dat ik dit denk? Waarom kan ik mijn gedachten niet controleren? De medicatie maakt je stabieler, maar ook angstiger. De realiteit die aan komt kloppen is confronterend. Je moet weer vertrouwen krijgen in je eigen denken en vertrouwen dat de medicatie zijn werk zal doen.

Veiligheid vinden we vaak in voorspelbaarheid. Maar hoe pak je dit aan als je brein alle kanten opschiet, behalve de kant die jij op wilt? Door in gesprek te blijven, te voorkomen dat je jezelf isoleert van de buitenwereld en durven om anderen binnen te laten.

Ondanks de angst toch de wereld instappen. Dat is elke dag een overwinning.